Er was eens in een bruisende stad een jonge kunstenaar die Li heette. De jongeman was een gewoon mens. Er was niets bijzonders, niets excentrieks aan hem. Niet in de manier waarop hij sprak, niet in de manier waarop hij zich gedroeg en al helemaal niet in de manier waarop hij zich kleedde. Of dat was wat Li zichzelf wijsmaakte. Hij wilde niet opvallen. Alleen zijn kunst zou dat moeten doen. Maar hij wist dat mensen hem soms aanstaarden, hem vreemde blikken toewierpen. Hij vroeg zich af waarom dat was. Was het vanwege zijn eigenaardigheid? Nee, het kwam waarschijnlijk door zijn Chinese afkomst. Niet iedereen leek daar dol op te zijn. Zelfs Li zelf was niet altijd blij met zijn afkomst. Maar daar kon hij niets aan veranderen. Het was een feit dat hij moest accepteren.
Dus probeerde hij het te negeren. Die reacties. Hij zou gewoon de blikken moeten negeren, de woorden... Misschien als hij niets zei, als hij niet keek, kon hij een niemand worden tussen andere lichamen.
Toch kon hij soms het brandende gevoel in zijn ledematen en maag niet negeren. Die woorden... Waarom kon hij ze niet gewoon uitwissen?
Omdat Li een unieke gave had.
Een vreemd vermogen, zo je wilt. In zijn eigen blik, onzichtbaar voor omstanders of zelfs vrienden en familie. Maar als je goed en aandachtig keek, kon je ze zien: de woorden verspreid over het lichaam van de jongeman. Sommige woorden waren beter zichtbaar dan andere. Sommige leken vervaagd, alsof ze al jaren meegedragen waren. Andere woorden leken vers in hem geëtst. Een paar woorden waren duidelijk met veel zorg ingebeiteld. Krullende, mooie, sterke woorden.
De eerste keer dat Li naar de stad ging, was hij nog maar een kind, maar het had een behoorlijke impact op hem achtergelaten. Zowel in positieve als in negatieve zin. Het positieve was dat hij al dronk op de opgewonden levensstijl van de stad. De manier waarop alles en iedereen altijd in beweging leek te zijn. Als één groot, ademend organisme. Het was fascinerend voor een jong kind om in zich op te nemen. Het nadeel waren de andere kinderen. Ze keken hem vreemd aan. Ze stonden erop dat hij een lelijk meisje was en bovendien een raar Aziatisch meisje.
Li's ouders zeiden dat hij de pestkoppen gewoon moest negeren en Li probeerde het. Dat deed hij echt. Maar op weg naar huis kon hij de tranen nauwelijks bedwingen. En het brandende, oh dat rare brandende gevoel in zijn maag sudderde nog steeds vanaf het moment dat die kinderen begonnen te praten. Toen hij zijn shirt optilde om er
eronder te kijken, slaakte hij een stemloze zucht. Iets, letters, een woord werd in hem gegrift. Daar stond het, op zijn buik, in zijn huid gebrand: GIRL. Toen zijn moeder haar hoofd omdraaide om de ogen van haar zoon te zien, trok Li snel zijn shirt weer naar beneden. "Wat is er aan de hand, lieverd?"
"Niets."
"Laat je niet bepalen door die stomme kinderen. "Zei papa, zijn ogen nog steeds op de weg gericht, zijn handen aan het stuur gekleefd. Li mompelde een half antwoord, maar wist al dat het woord niet zomaar zou verdwijnen. Zijn veronderstellingen bleken juist te zijn. Tegen de tijd dat hij naar de middelbare school ging, vermeed Li altijd om de kleedkamer te delen met andere leeftijdsgenoten. Hij wilde niet dat ze de woorden zagen. Die vervloekte woorden die maar niet leken te verdwijnen. Welke huid er ook bloedde. De woorden leken alleen maar dikker te zijn geworden. Het was alsof ze alleen maar groter en aanweziger werden, hoe meer Li zich ervan probeerde te ontdoen.
"Er knaagt iets aan je, Li," merkte een van zijn leraren eens op. Met tegenzin bleef Li na afloop van de les om een eerlijk gesprek te hebben met Miss Collins. "Wat is er te zien?" Li zuchtte. "Denk je dat het me niet is opgevallen?" Miss Collins trok haar wenkbrauwen op. "Wat?" Toen wees ze naar zijn armen. Het was zomer en sowieso te warm om te verbergen onder een shirt met lange mouwen.
"J-jij kunt het zien?"
"Die woorden? Ja. En het spijt me dat je ermee te maken hebt," bekende mevrouw Collins. Li keek haar breed aan. Zijn lerares gebaarde hem dichter bij haar bureau te komen.
Ze opende haar hand. Butch was te lezen in de plooien ervan. Li wist niet wat het betekende, of wat het voor zijn lerares betekende, maar het woord moest genoeg impact hebben gehad om daar te verschijnen. En dus, voor de eerste keer in zijn leven? werd Li geconfronteerd met iemand die zijn eigenaardigheid deelde. "Kijk, je hoeft me niet te vertellen hoe je eraan komt, maar ik maak me zorgen om je." zei mevrouw Collins. "Hier is een bron voor jongeren die op zoek zijn naar een therapeut. Het zou je kunnen helpen."
"Bedankt, mevrouw Collins," mompelde Li verbijsterd. "Weet dat je niet de enige bent. Er zijn meer mensen zoals jij," zei mevrouw Collins met een glimlach. Het was effectief, want Li vertrok ook met een glimlach op zijn gezicht. "Iedereen heeft deze woorden?!" riep Li vol ongeloof uit.
Zijn therapeut knikte. "Ja. Sommige mensen hebben er minder last van en dus zijn hun woorden misschien onzichtbaar voor het snelle oog." "Maar je kunt de mijne toch zien?"
"Ja. Ik ben therapeut, dus ik ben getraind om het makkelijker te zien. Maar zelfs nu houdt je onderbewustzijn wat informatie achter omdat de meeste woorden als krabbels op mij overkomen." "Wauw, dat wist ik allemaal niet," bekende Li. Mevrouw Collins had gelijk; hij was niet de enige met deze vreemde gave. Hoe kon het dat niemand hem dit ooit geleerd had?
Zijn therapeut leek de verwarring op zijn gezicht te lezen en glimlachte: "Maak je geen zorgen, Li. Ik zal je alles uitleggen wat je wilt weten. En samen ga ik je helpen om te gaan met een aantal van deze littekens en brandwonden." "Mag ik je vragen wie deze heeft gemaakt?" vraagt Li's geliefde op een dag. "Mijn biologische ouders. Het is het oudste en dus het eerste woord dat ik kende." "Wat staat er?" vraagt Avery, terwijl ze de lijnen bestudeert.
"Liefde."
"Is het... is het mogelijk als ik ook iets schreef?" vraagt Avery zich voorzichtig af en Li glimlacht en knikt.
Die avond liggen de twee op bed en de rug van de kunstenaar is onbedekt, bloot. Zijn armen liggen gekruist voor hem terwijl zijn hoofd erop rust. "Dus..., hoe kan ik mijn stempel drukken?" vraagt Avery, duidelijk aarzelend. "Wat jij goeddunkt", bromt Lee, zijn ogen al gesloten. Hij vertrouwt erop dat zijn partner het juiste zal doen. "Oké," mompelt zijn geliefde. Met hun wijsvinger raken ze de rug van hun vriendje aan. Eerst raakt alleen de nagel de warme huid eronder. Dan drukt hun vinger pas tegen het vlees. Even trekt Avery zich terug. Ze kijken naar de woorden die er al op geschreven waren. Als een wervelwind van organische tatoeages. Wat zouden ze nog kunnen bijdragen? Dan leggen ze hun vinger weer op Li's rug. Ondertussen probeert Li te raden wat zijn geliefde aan het tekenen of schrijven is. Ondanks dat hij zich probeert te concentreren op het patroon, merkt hij dat hij wegdrijft in de sensatie van de aanraking van zijn geliefde.
"Wat staat er?"
"Moed," zegt Avery zachtjes.
"Waarom?"
"Omdat je moedig bent."
"Dat ben ik niet. Niet altijd," grinnikt Li terwijl hij terugdenkt aan elk moment dat hij zich meer een watje voelde dan iemand die het waard was om tegen op te kijken. "Zie het dan als een steunwoord. Iets wat je nodig hebt," lacht Avery voordat ze naast Li komt liggen en hem een kus op zijn lippen geeft.
- Kaidan Geurts