“Ik druk mijn dochters op het hart dat iedereen zichzelf mag zijn”
Wie is Nadou Kebede?
Geboren in Ethiopië
Vluchtte op haar zeventiende naar België
Eigenares en uitbater van ontbijt- en lunchzaak Tartine
In een relatie met Karim en mama van Chaira-Alec (12) en Elle-Noor (8)
Voor Nadou van Ethiopië naar België vluchtte, had ze nog nooit van homoseksualiteit gehoord. Nu heeft ze heel wat holebi’s in haar vriendenkring én gaat ze elk jaar met haar man en kinderen naar Antwerp Pride.
Over haar jeugd in Ethiopië
“Mijn ouders waren moderne mensen, maar ook overbeschermend”
“Ik ben opgegroeid in Ethiopië, met twee jongere broers. Ik heb een heel fijne kindertijd gehad, al waren mijn ouders wel overbeschermend. Ik had niet zoveel vriendinnetjes, mocht niet buitenspelen en papa bracht ons altijd naar school. Toen ik jonger was, vond ik dat niet zo erg, maar in mijn tienerjaren kreeg ik het er moeilijker mee. Ik wist als kind al dat ik niet eeuwig in Afrika wou blijven wonen en dat ik naar het buitenland wilde verhuizen, waar ik echt vrij kon zijn.
In 1997 brak er oorlog uit tussen Ethiopië en Eritrea. Omdat mijn mama van Eritrea kwam, waren we niet langer welkom in Ethiopië en werden we op de grens van Eritrea gedropt. Dat is niet het leven dat mijn ouders voor ons voor ogen hadden. Toen heeft mijn papa besloten om mij naar het buitenland te sturen, om er een beter leven op te bouwen.”
Over haar eerste contact met een homo
“Ik had nog nooit van homoseksualiteit gehoord”
“Ik kwam terecht in België, een land waarvan ik het bestaan niet af wist, maar waar ik me wel snel thuis voelde. Ik ging naar een school voor anderstaligen om Nederlands te leren en leerde al snel mijn beste vriendin Bieke kennen. Nadat ik een tijdje in een opvangcentrum had verbleven, vond ik een studiootje in Leuven. Ik huurde een kamer van een huis waar een gezin woonde, en ik raakte al snel bevriend met de zoon, Sam. Hij kwam elke avond bij mij tv kijken en we gingen regelmatig samen uit, ik was zelfs een klein beetje verliefd op hem. Op een avond zei hij dat hij iets moest bekennen: hij was homo. Ik had nog nooit van dat woord gehoord, ik wist helemaal niet dat mannen verliefd konden worden op mannen en vrouwen op vrouwen. In de wereld waarin ik was opgegroeid, bestond homoseksualiteit niet. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren, maar was wel heel nieuwsgierig: hoe voelt dat, hoe weet je of je homo bent, word je zo geboren? Ik had honderden vragen, maar Sam legde alles heel geduldig uit. (lacht) Intussen heb ik veel gay vrienden en vriendinnen. Ik weet niet precies hoe dat komt, volgens mij trek ik hen op een of andere manier aan. (lacht)”
Over haar gezin
“Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen al op jonge leeftijd in contact komen met LGBT’s”
“Dit jaar zijn mijn man Karim en ik vijftien jaar getrouwd. Toen ik hem leerde kennen, had hij geen homovrienden. Niet dat hij er negatief tegenover stond, maar ik denk dat hij dankzij mij wel opener is geworden, omdat mijn vrienden nu ook zijn vrienden zijn. Als een van onze dochters later lesbisch blijkt te zijn, is dat voor ons geen probleem, zo lang ze maar gelukkig zijn. In Ethiopië hebben niet alleen je ouders iets over je te zeggen, maar ook de buren, de priester en je leerkrachten. Ik mocht mijn eigen studies of vriendinnen niet eens zelf kiezen. Zo wil ik mijn kinderen niet opvoeden. Daarom vind ik het zo belangrijk dat ze al op jonge leeftijd in aanraking komen met homo’s, lesbiennes, transgenders, enzovoort. Ik druk hen vaak op het hart dat iedereen zichzelf mag zijn, dat ze zelf mogen bepalen hoe ze in het leven willen staan en dat het oké is om verliefd te worden op iemand van hetzelfde geslacht.”
Over haar zaak Tartine
“Een maand na de bevalling stond ik alweer in de zaak”
“In 2011 hebben Karim en ik onze ontbijt- en lunchzaak Tartine uit de grond gestampt. Dat was onze grote droom, ook al was dat niet vanzelfsprekend. Ik was zwanger van onze jongste dochter, en we hadden niet veel geld. We hebben geïnvesteerd in een goede koffiemachine en voor de rest hebben we zelf de handen uit de mouwen gestoken. Zelfs de stoelen hebben we zelf in elkaar getimmerd, omdat we geen geld hadden om er te kopen. Toen ik pas was bevallen, runde Karim de zaak in z’n eentje, terwijl ik thuis bleef om voor Ella-Noor te zorgen en pesto en tomatensaus te maken voor de klanten. Een maand na de bevalling stond ik alweer in de zaak, met Ella-Noor in de kinderwagen achter de toog. (lacht) Gelukkig waren onze klanten heel begripvol. We bouwden een trouw cliënteel op, en onze zaak groeide zo snel dat we naar een groter pand moesten verhuizen, enkele huizen verder. Veel van onze klanten zijn trouwens holebi’s. Hoe dat komt, weet ik niet, want wij hebben geen regenboogvlag buiten hangen. Hopelijk komt dat doordat ze voelen dat wij open-minded zijn en dat ze veilig zijn bij ons. Dankzij onze klanten heb ik ook Antwerp Pride leren kennen. Sinds enkele jaren verzorgt Tartine het ontbijt voor de vrijwilligers op de ochtend van het Closing Festival. Dat doen we met heel veel plezier. Het is onze kleine bijdrage aan een feest dat staat voor vrijheid en samenhorigheid.”
Over haar betrokkenheid bij Antwerp Pride
“Antwerp Pride is onze jaarlijkse gezinsuitstap”
“Enkele jaren geleden zijn we met het hele gezin voor het eerst naar het Closing Festival van Antwerp Pride gegaan. Iedereen danste met onze meisjes, en zij vonden het fantastisch hoe iedereen verkleed was en pruiken en make-up op had. Sindsdien gaan we elk jaar heel het weekend, dat is onze jaarlijkse gezinsuitstap. Er gaan ook steeds meer vrienden mee met ons. Sommige stonden er in het begin nogal weigerachtig tegenover, maar intussen zien ze in dat het gewoon een leuk evenement is waarop iedereen welkom is. In de Ethiopische gemeenschap heerst soms nog altijd de angst dat je zelf ook gay wordt als je gay vrienden- en vriendinnen hebt. Maar dat is gelukkig aan het veranderen.
Mijn ouders vinden het wel raar dat ik zo betrokken ben bij de pride. Mijn mama komt regelmatig naar België en vindt mijn homovrienden toffe mensen, maar toch gelooft ze niet dat je zo geboren wordt. Soms zegt ze tegen hen: ‘Kom mee naar Ethiopië. Daar zijn mooie vrouwen, daar zal je weer normaal worden.’ Ach, ik snap wel dat zoiets moeilijk blijft voor mijn ouders. Zij komen uit een andere wereld, en ze willen enkel het beste voor hun kinderen. Dat overbeschermende, dat zit er nog altijd in. Ik ben veertig, maar voor hen ben ik nog steeds dat meisje van dertien. Ik blijf hen uitleggen dat homoseksualiteit niet onnatuurlijk is. Op een dag zullen ze dat misschien wel begrijpen.”