“Al kreeg ik elke dag twintig negatieve reacties en één positieve, dan was ik nog steeds tevreden”
Wie is Hind Eljadid?
Geboren in Wilrijk
Woordkunstenaar, activiste en oprichter van ZonderWolk, een platform voor woordkunstenaars
Hind Eljadid is niet in één vakje te stoppen: ze is een jonge mama, queer en Belgische met Marokkaanse roots. Met haar woordkunst wilt ze de maatschappij een spiegel voorhouden en strijden voor een wereld waarin iedereen gelijk is.
Over haar woordkunst
“Ik deel geen negatieve boodschappen, enkel observaties”
Als woordkunstenaar omarm ik alles wat met het woord te maken heeft: theater maken, presenteren, poëzie en columns schrijven, en nog veel meer. Mijn teksten zijn vaak maatschappijkritisch, omdat ik het mijn plicht vind als kunstenaar en als mens om de samenleving te spiegelen. Ik ben opgegroeid op den Dam in Antwerpen-Noord, wat toen nog een heel achtergestelde buurt was. Als je opgroeit zonder al te veel privileges zie je al snel waar de hiaten in ons systeem zitten. Als je het al een systeem kan noemen, want een systeem is iets dat goed functioneert en waarbij alles mooi op elkaar is afgestemd. Terwijl er in onze maatschappij nog te vaak mensen uit de boot vallen.
Toch deel ik geen negatieve boodschappen, enkel observaties. Ik zal nooit mensen aanvallen of met de vinger wijzen, ik maak enkel duidelijk wat er aan de hand is. Voel jij je toch aangesproken? Dan ligt dat waarschijnlijk eerder aan jou. En dat is oké. Kunst hoeft je niet altijd blij te maken of mooi te zijn. Kunst mag doen huilen, je misselijk maken, je vragen doen stellen en je uit je comfortzone halen.”
Over haar coming-out
“Ik heb niet tegen mijn gevoelens gevochten toen ik verliefd werd op een vrouw”
“Ik wist al op vrij jonge leeftijd dat ik me aangetrokken voelde tot vrouwen, ook al kon ik er toen nog niet echt de vinger op leggen. Ik ben Marokkaans van afkomst en islamitisch opgevoed, dus er werd een beeld over holebi’s in mijn hoofd gestopt dat niet strookte met mijn visie, namelijk dat liefde gewoon liefde is. Ik ben dan ook met een paar jongens samen geweest, omdat zoveel mogelijk aan de norm te voldoen. ‘Doe maar normaal’ is een zin die ik al vaak heb gehoord in mijn leven. (lacht)
Toch heb ik niet tegen mijn gevoelens gevochten toen ik voor het eerst verliefd werd op een vrouw. Het kwam niet als een verrassing en ik heb ook niet heel de familie rond de tafel geroepen om te verkondigen dat mijn lief een meisje was.
Ik ben geen praktiserend moslim, mijn zus wel. In zowat elke religie – ook in de islam – wordt seks met iemand van hetzelfde geslacht als een zonde beschouwd. Moest mijn zus heel streng opvolgen wat de islam voorschrijft, zou ze in principe geen contact meer mogen hebben met mij. Maar de islam zegt ook dat banden met familie verbreken haram is, dus dat is heel tegenstrijdig. Maar je mag niet vergeten dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en dat iedereen geloof op zijn eigen manier beleeft. Ik geloof dat alles fluïde is: religie, maar bijvoorbeeld ook seksualiteit. Alles verandert voortdurend naarmate jij verandert. Mijn zus en ik zijn altijd twee handen op één buik geweest, en daar heeft mijn coming-out niets aan veranderd.”
Over het moederschap
“Mijn kinderen zijn heel ruimdenkend en ik ben daar heel fier op”
“Ik ben mama van een meisje en twee jongens, en sinds kort hebben we ook een puppy, dus er is héél veel leven in huis. (lacht) Het zijn fantastische kinderen met veel persoonlijkheid. De belangrijkste boodschap die ik aan hen wil meegeven, is dat ze gelijk zijn. Onlangs heb ik een column gelezen die me echt heeft aangegrepen. De schrijfster was een blanke vrouw met een donker kindje, en iedereen vindt dat kindje schattig. Maar de schrijfster vraagt zich af wanneer haar zoontje niet meer als schattig wordt beschouwd, maar als gevaarlijk of bedreigend. Dat is iets waar ik ook wakker van lig. Mijn kinderen worden op hun jonge leeftijd al met racisme geconfronteerd. Ik heb onlangs aan mijn dochter moeten uitleggen wat het n-woord betekent, waar dat vandaan komt en wat slavernij is. Mensen hebben al eens apengeluiden naar hen gemaakt op straat. Omdat we in een wit systeem leven, groeien mensen van kleur vaak op met een minderwaardigheidscomplex. Daarom probeer ik mijn kinderen zoveel mogelijk zelfvertrouwen en eigenwaarde mee te geven, want dat is zo belangrijk voor hun ontwikkeling. Ik praat met hen ook over onderwerpen als genderidentiteit. Omdat ze twee mama’s hebben, staan ze daar ook voor open. Zij weten dat hun nonkel Jaouad regelmatig rokken draagt en zij vinden dat prima. Soms loopt mijn jongste zoon door het huis in de maillot en tutu van zijn zus, die aan ballet doet. (lacht) Mijn kinderen zijn heel ruimdenkend, omdat ze heel wat dingen meekrijgen die andere kinderen niet meekrijgen. Daar ben ik eigenlijk best fier op.”
Over de strijd voor gelijkheid
“Ik heb het gevoel dat we een kantelpunt in de geschiedenis hebben bereikt”
“Als persoon van kleur word ik al heel mijn leven geconfronteerd met racisme. Soms heel rechtuit – als ik bijvoorbeeld word uitgescholden op straat – en soms subtieler. Mijn tweede naam is Bianca, omdat mijn meter zo heet. Toen ik vroeger in de horeca werkte, werd ik vaak gevraagd om de naam Bianca te gebruiken in plaats van Hind, ‘want dat was makkelijker voor de klanten’. Als ik nieuwe mensen ontmoet, vragen ze ook bijna altijd meteen waar ik vandaan kom. Enerzijds begrijp ik dat, omdat dat vaak gewoon uit interesse is, maar anderzijds vraag ik me af: maakt dat dan een verschil in hoe jij me ziet? Ik ben in Antwerpen geboren en getogen, waarom maakt het dan uit dat ik Marokkaanse roots heb?
Ook in de LGBT-community is er nog veel racisme. Het is ook daardoor dat er eilandjes ontstaan. Mensen die zich anders voelen, gaan hun eigen safe spaces creëren. Evenementen als Pride of Color zijn dan ook broodnodig, en ik ben heel dankbaar dat zo’n initiatieven uit de grond worden gestampt.
Ik heb wel het gevoel dat we een kantelpunt in de geschiedenis hebben bereikt. Mensen van kleur zijn het kotsbeu om in een minderwaardige positie te zitten. Je ziet dingen veranderen in het straatbeeld: de betogingen voor Black Lives Matter, de standbeelden van Leopold II die worden verwijderd en de koning die zich heeft uitgesproken over de gruweldaden in Congo. Verandering begint met bewustwording. Dat is ook de reden dat ik kunst maak, om mensen bewust te maken van wat er zich in hun omgeving afspeelt.”
Over haar rol als boegbeeld
“Soms komt er iemand na een optreden huilend naar me toe”
“Ik heb er niet bewust voor gekozen om een rolmodel te zijn, maar ik heb het gevoel dat ik dat voor sommige mensen wel ben. Ik representeer ook veel verschillende facetten: ik ben vrouw, ik ben een jonge mama, ik ben queer en ik ben van Marokkaanse afkomst. Natuurlijk word ik wel eens geconfronteerd met negatieve reacties. Mensen die per se hun gal willen spuwen op het internet als een van mijn columns online verschijnt, bijvoorbeeld. Of berichtjes van mensen uit de Marokkaanse community over mijn seksualiteit en hun plaatsvervangende schaamte. Maar ik krijg uit diezelfde community ook heel veel warme berichten, van mensen die zeggen dat ik hen de moed heb gegeven om voor zichzelf op te komen of om zelfs uit de kast te komen. Ik heb al meegemaakt dat iemand na een optreden huilend naar me toekwam, omdat die persoon zo geraakt was. Daar doe ik het voor. Al zou ik elke dag twintig negatieve reacties krijgen en maar één positieve, dan zou ik nog steeds tevreden zijn. Voor mij is er maar één strijd: de strijd voor gelijkheid. Ik droom van een wereld waarin het niet uitmaakt welke huidskleur of seksualiteit je hebt. En als ik met mijn kunst kan bijdragen aan die strijd, dan denk ik dat ik goed bezig ben.”